Κανένα παράδειγμα οικονομίας αντιπραγματισμού, απλού και καθαρού, δεν έχει περιγραφεί ποτέ, πολλώ δε μάλλον η ανάδυση του χρήματος από αυτόν. Όλη η διαθέσιμη εθνογραφία υποδεικνύει ότι ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Caroline Humphrey, Barter and Economic Disintegration (1985)

Ευρώ

An English translation of the 1988 memorandum circulated by Hans-Dietrich Genscher ptomoting the idea of a European monetray union.

An intriguing 1996 report from the BDI, outlining the official position of German Industrialists on the Euro and the Euripean Monetary Union (unofficial English translation).

Προσφάτως υπέπεσε στην αντίληψή μου άρθρο-γνώμη του κ. Γιάννη Κουζηνού σχετικά με την πληθωριστική κρίση της Βενεζουέλας, και την οποία ο συγγραφέας χρησιμοποίησε ως επιχείρημα κατά μιας ενδεχόμενης επιστροφής στην δραχμή. Το άρθρο αυτό μου δίνει την αφορμή να συγκεντρώσω κάποιες σκέψεις επί του ζητήματος και ως εκ τούτου είμαι ευγνώμων στον συγγραφέα.

Με την επιλεκτική «ερμηνεία» των κριτηρίων σύγκλισης, το έλλειμμα έγινε το κριτήριο που θα καθόριζε αν η ΟΝΕ θα προχωρούσε και το ποια κράτη θα συμμετείχαν σε αυτήν. Πώς διαχειρίσθηκαν αυτόν τον δημοσιονομικό δείκτη τρεις από τις μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ;

Για να γίνει η ΟΝΕ πραγματικότητα έπρεπε να γίνουν μια σειρά «ερμηνειών» της Συνθήκης του Μάαστριχτ σε ό,τι αφορούσε τα λεγόμενα «κριτήρια σύγκλισης». Πόσο νερό έριξαν στο κρασί τους οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, και πώς έγινε κάτι τέτοιο αποδεκτό;

Όταν λαμβάνονταν οι κρίσιμες αποφάσεις για την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η συζήτηση ουσιαστικά δεν έγινε, καθώς τα αντεπιχειρήματα δεν ακούστηκαν. Η κρίση χρέους επιβάλλει την συζήτηση με πιο ισορροπημένο αλλά πολύ πιο βίαιο τρόπο.

Η ΟΝΕ, το κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στηρίχθηκε με την ίδια ζέση τόσο από τον κόσμο των επιχειρήσεων, όσο και από την Αριστερά, με εντυπωσιακά παρόμοια επιχειρήματα.